In een gesprek met een mensen in mijn spreekkamer gaat het vaak om de zelfwaardering van mensen. Wat maakt dat mensen het gevoel hebben dat ze de moeite waard zijn?
De behoefte om te weten dat je belangrijk bent voor anderen is universeel. Iedereen wil weten, voelen dat zij of hij geliefd is, belangrijk is voor anderen. We willen graag dat er iemand is op deze wereld voor wie wij nummer één zijn. En we willen graag weten, voelen dat wat we doen belangrijk is voor anderen.
Vaak gaan mensen op hun werk over hun grenzen, omdat ze het idee hebben dat ze onmisbaar zijn. Ze vallen pas uit, als alle energiereserves opgebruikt zijn. Vervolgens merken ze dat het werk dat ze deden gewoon wordt overgenomen door collega’s, dat de organisatie waar ze werken niet in elkaar stort, maar gewoon doorgaat. Dat is soms confronterend: het maakt niet uit of ik er wel of niet ben, de zaak draait toch gewoon door. Dat klopt inderdaad, de meeste ondernemingen zijn prima in staat om het werk van een werknemer die uitvalt op te vangen.
Afgelopen week sprak ik iemand die daar een mooie uitspraak over deed. Ze realiseerde zich dat ze niet onmisbaar was op haar werk, dat haar plekje vrijwel direct weer werd opgevuld in haar afwezigheid. Maar ze zei: ik weet dat ik niet onmisbaar ben, maar wel wordt gemist. Dat merkte ze omdat ze kaartjes kreeg van haar collega’s, appjes en foto’s van haar werk, waarin werd verteld wat er gebeurde en werd gevraagd hoe het met haar ging.
Onmisbaar zijn en gemist worden zijn verschillende dingen en het helpt als je je realiseert dat je niet onmisbaar bent, maar wel wordt gemist als je er niet bent.
[addtoany]